Egun-izarra atzo bajoian,
Ezkutau bear eban sasoian,
Lotseaz gorritzen zala,
Bere kutuna agurtutean,
Galai bat zirudiala.
Agurtuagaz, azkenez baten,
Orri artean neutsun jolasten;
O zugatz koronadua!
Loraz erramok jatzuzan jasten,
Eukelako asko pisua!
Orduan, zelan uste zeinkean
Biaramonak goiz jagitean,
Zure bekokiko orriak,
Aurkietea zeure oinpean,
Zimelik bera jausiak?
O zugatz berde, atzo ziñana!
Zelan eguzki gaurkoak, dana,
Zimelik zaitu aurkitzen,
Ederrik bizi ak zinduzana,
Zaituala igar ikusten?
Zek ditu zure lora arroak,
Gorputza zeuri gordetakoak,
Lurra estaltzen ipiñi,
Eurai gañetik marraskilloak,
Dakioezan ibili?
O masustera! nok deutsu lurtu?
Autsaren jaki zeñek biurtu
Zure koroe galanta?
Neguko otz batek al dau tximurtu,
Ederrik atzo zeunkan ta?
Ai! biursari onek zapaltzen,
Zugatza deutsu koroia;
Bekokian zeuk galanto atzo,
Arrorik erabillia.
Oñean azpian bere darabilt,
Neuk nekarrena jantzia,
Zeñ egun baten damu gloriak
Dagoan igar jarria.
Eguzkiaren errañu meiak
Gorde gurarik loretan,
Txoriak euren antzera sartzen
Jatzuzan orri artetan;
Ene loratxo bizitzakoak,
Baita bekoki onetan
Abiak egin gurarik pozik,
Batuten ziran aldretan.
Orduan ames, biursate ta
Etorkizunen gloriak;
Gomuta gozo gaztetakoak,
Amore pozgei guztiak,
Biotz oneri jantzi eutsezan
Bitxi ederdun koroiak,
Zelan lorea daben apaintzen
Mitxilet jira zaliak.
O masustera! zuk legez, jaso
Neban bekoki zutia;
Zeñek agertzen eban, barruan
Eukan alegerentzia:
Nok daki beti nai beban izan
Lora ederrez jantzia?
Azturik otz bat naikoa zala
Eurai kentzeko bizia.
Ai! baña egun batik bestera
Ames ta biursatiak,
Lora uts ziran, eta beingoan
Kiskaldu eutsuzan leiak;
Txalo otsaz zelan igesten daben
Zugatza itxirik txoriak;
Esku otz miñak jorik, jatzuzan
Mundutik joan bitxiak.
Zure zoriaz nirea bere
Izanagaitik bardiña,
Obeagoren ustean dago
Zure naibage samiña.
A! eguzkiak emongo deutsuz,
Oraindik lora guraiña;
Bere beroa gitxituagaz,
Niganuntz doakit baña.